monoloog op de trein

Het is drie uur in de namiddag. Ik loop door de straten van Brussel. Een konijn kijkt me enigszins neutraal aan vanop zijn dekentje. Ik neem aan dat zijn leiband los genoeg is, het beest ziet er tevreden uit. Of ik een sigaret heb, neen, of ja, maar ze zijn zelfgerold, meneer. Laat dan maar. Of iemand anders een sigaret heeft. Ik luister maar hoor het antwoord niet. Ik neem aan van niet. Het zal zijn laatste sigaret geweest zijn. Brute pech. Gerinkel in een colabekertje. Neen, j’ai pas d’cinquant cent. Al is dat gelogen. Niet dat ik denk dat de jongedame het aan drugs of drank zal uitgeven. Ik doe dat gewoon niet, geld geven. Tenslotte ben ik zelf ook werkloos. Chômeur, in één van de mooiste talen ter wereld. Sale Chômeur. En vlaming bovendien. Een Vuile Vlaming. Wat minder lekker allitereert in die schoone taal. Sale Flamand. Un Sale Flamand in Bruxelles. Een Dansaert Vlaming, gelijk ze zeggen. Waarvan de straatnaam natuurlijk in het Frans is uitgesproken. Zoals het hoort. Ondertussen neurie ik geluidloos mee op de tonen van Pur FM. Franse pop en commentatorpraat. Er zijn slechtere dingen om naar te luisteren. Het geluid van het verkeer, bijvoorbeeld. Het dronkenmansgebral aan de beurs. Daar rol ik zelfs niet eens. Ze zouden maar eens durven vragen of er dan eentje te mogen rollen. Vieze vuile vingers die veel te veel van mijn tabak nemen. En dan een praatje slaan. In het Frans. Twee gestrande zielen in de hoofdstad. Verloren in de 21ste eeuw. Verloren in de straten van de stad. En dat terwijl we beiden maar al te goed weten waar we zijn. Deze kennis zal ons trouwens weinig baten; verloren zijn we, verloren zullen we blijven. Als ik de pastoor geloven mag, branden we over dit en 80 jaar beide in de hel. Zo’n lekker traditionele, met vuur en zwavelgeur, rode mannetjes en hooivorken. Rustgevend in zijn voorspelbaarheid. Heel wat anders dan dit vagevuur van huizen en steegjes, van cafeetjes en mooie boulevards. Of misschien is het een limbo en zijn wij de ongedoopte borelingen, zondig by default, de basisinstelling van het menselijke apparaat. Er is niet één maar meerdere handleidingen, in talen die we zouden moeten begrijpen. Shoulda, woulda, coulda. Don’t.